บทกวี "เขื่อน"-- "คนหลังเขา" --"คิดถึงบ้าน"

**เขื่อนขมขื่น**  เพลงคนหลังเขา

บ้านฉันกันดารเป็นบ้านป่า

ภูผาล้อมรอบเป็นขอบเขต

เป็นหุบเขาลำเนาไพรในประเทศ

เป็นนิเวศน์ภูมิลำเนาแต่เก่าก่อน

ต่อมาคนเมืองทำเรื่องป่วน

ก่อกวนให้ย้ายทำลายบ่อน

จะเอาที่นาทั้งป่าดอน

สร้างเขื่อนผลิตซ้อนกระแสไฟ

ระเบิดหินดินแยกแตกกระจาย

ผุ่นคลุ้งทำลายให้หวั่นไหว

ไม่ย้ายจะอยู่ได้อย่างไร

จำใจทิ้งฐานบ้านของฉัน

ที่ใหม่ไม่คุ้นจึงวุ่นวาย

หากินกันตายอย่างไรนั้น

รัฐทิ้งพวกเราให้เศร้ากัน

ไม่เคยหันมาชะแง้แลเหลียวดู

**ไผ่ พันลำ**

------------------------------------------------------

**คนหลังเขา**

อยู่หลังเขาชาวบ้านสันดานไพร่

จะทำการงานใดก็ไร้ผล

อนาคตอดสูดูมืดมน

สับสนในชีวิตอนิจจา

ไปทางแดงแบ่งทางเหลือง การเมืองวุ่น

คิดแล้วขุ่นฉลาดน้อยด้อยคุณค่า

จะเข้าเหลืองแดงโมโหด้วยโกรธา

เอาทางแดงเหลืองก็ว่าล้มสถาบัน

คนหลังเขาเรารู้น้อยพลอยสับสน

แต่ก็คนเหมือนเขาเรามีฝัน

อยากเห็นพี่เห็นน้องปรองดองกัน

ร่วมประเทศเขตขัณฑ์ฉันท์คนไทย

เหลืองก็ว่าแดงก็บ่น เราทนอยู่

แดงว่ามุดในรูดูหมั่นใส้

เหลืองก็ว่าไร้สีไม่มีใจ

คิดแล้วให้ลำเค็ญไม่เห็นทาง

แหนมเทิ่งเบิ่งฟ้าพาถวิล

ก้มหน้าจ้องมองดินมิสิ้นสร่าง

เหยียบเรือสองขายืนผ่ากลาง

พอเรือห่างร่างก็ล้มจมธารา

นั่นก็แดงแรงก็เหลืองเรื่องไม่จบ

ใครกันหนอพอพบควรคบหา

นั่นก็พี่นี่ก็น้องหนักอุรา

ได้แต่เฝ้าภาวนาประสาควาย...ฯ

**ไผ่ พันลำ**
23/01/2554

**คิดถึงบ้าน**

ดินแดนแสนไกลในหุบเขา

ถิ่นฐานบ้านเราลำเนาป่า

ไม่มีแสงสีละลานตา

มีเพียงป่าขุนเขาลำเนาไพร

ธารน้ำใสไหลลงคูจากภูผา

ฝูงปลาว่ายผ่านธารน้ำใส

เทือกเขาล้อมรอบขอบป่าไพร

มีต้นไม้สัตว์ป่านานาพันธุ์

อยู่เย็นเห็นกันฉันท์เครือญาติ

มีชาติศาสนาพาสุขสันต์

สงบสุขเช่นนี้ทุกวี่วัน

ไม่มีชนชั้นมากั้นกลาง

ต่อมาบ้านฉันพลันสลาย

เขื่อนเขตเหตุร้ายทำลายล้าง

อพยพหลบน้ำแทบวายวาง

สิ้นสุดทุกอย่างที่สร้างมาO
**ไผ่ พันลำ**

25 พฤษภาคม 54

----------------------------------------------------------------------------